Op zoek in huis naar een boek om te lezen, vond ik "Reisverslag van een kat" van Hiro Arikawa. Ik ben benieuwd naar dit verhaal: het gaat over een man en zijn kat op reis door Japan. Klinkt als makkelijk te lezen, daar ben ik aan toe.
Achterop de kaft staat nog: “een ode aan het leven, aan vriendschap en aan de kleine dingen die de grootste vreugde geven”. Een motto dat ik centraal in mijn leven probeer te stellen.
En dan fladdert er een kassabon uit het boek. Een tik van mij: deze bewaar ik wanneer er een mooie gebeurtenis aan vast zit.
Ik keek snel naar de datum: 14 juni 2019 toen alles nog goed was, maanden voor de hersenbloeding op 30 september 2019.
Het geeft mij direct een verdrietig en een naar gevoel in mijn buik, dat gebeurt vaker als het gaat over mijn "eerste" goede leven.
En dan de datum: 14 juni 2019, onze huwelijksverjaardag, toen 29 jaar. Heel erg veel dankbaarheid voel ik jaarlijks op deze datum. Nee, deze datum is niet moeilijk om te vieren, integendeel. Ik kijk nog eens op het verbleekte bonnetje. Het is van restaurant De Eetwinkel, toen ons restaurantje op nummer 1. We hebben het goed gevierd zie ik op het kassabonnetje, starten met 2 prosecco's. En we gaan nog even door met rode wijn, vervolgens het menu, meerdere gangen à la carte natuurlijk.
Wat ik hierboven beschreef, zijn de gemixte gevoelens die naar boven komen, in dit geval bij het vinden van zo’n kleinigheid als een kassabonnetje, blij dat we dit konden doen, een mooie herinnering en zo verdrietig dat dit nu niet meer kan. Naar een restaurant gaan is een no-go. Te druk, te veel geluid.
Het doet zeer, zo zeer dat je het voelt steken in je hart. Twee levens, ontstaan door de hersenbloeding. Dat tweede leven, daar moet ik nog aan werken. Ik weet zeker dat het me lukt.
Deze momenten van onverwachts verdriet (en er zijn nog meer) wordt "levend verlies" genoemd. Een vorm van rouw die veel te weinig wordt erkend en bekend is. Ik las over levend verlies, in een boek van Manu Keirsi, "Goed leven, met kwetsbaarheid en beperking". Eerder in een podcast durfde Manu te zeggen dat ook hij te weinig aandacht heeft gegeven aan de rouw die men levend verlies noemt. Feit is dat het verlies, deze rouw, nooit eindigt en onverwachts fel opvlamt.
In hoofdstuk 8 van het boek staat nog veel meer duidelijk en mooi geschreven over levend verlies. Deze woorden zijn ook van Manu Keirsi en vind ik zachte en hoopvolle woorden: "Vergeet ook niet om te bepalen wat niet verloren is. Voor het opbouwen van nieuwe krachten in situaties van levend verlies is het onder woorden brengen van wat niet verloren is een hefboom naar veerkracht en hernieuwde energie."
Het lucht mij op, dat deze rouw benoemd en erkend wordt, ook al zal het nog niet algemeen bekend zijn. En ik kan het een plek in mijn leven met CVA geven.
Ik had deze rouw nooit eerder gehoord, niet in het revalidatiecentrum, in de medische omgeving. Het zou mij geholpen hebben als daar aandacht voor was geweest. Nu noem ik het in mijn blog, waarvan ik hoop, met een onzekere glimlach, dat het viraal gaat, zodat deze rouw bekender wordt en er meer begrip zal komen.
Reactie schrijven
Hannie de Haan (zaterdag, 09 maart 2024 18:10)
Wat een intens en intiem verhaal Madelon. Wat bijzonder dat je dit boek nu vond. Een vriendin van mij zegt wel eens: niets is toevallig. Ik weet niet of dat klopt maar het geeft soms wel te denken. Ik vind het heel dapper en stoer hoe je schrijft over je leven Wat je overkomen is en alle beperkingen. Ik hoop dat je veel lichtpunten ziet in Wat je nog kan. Het zou fijn zijn er een keer met je over te praten, als je dat wilt. Ik ga het bericht nu versturen, kan niet zien of er fouten in staan. De tekst is voor mij wit en moeilijk te zien. Ga zo door dappere Madelon. Liefs van mij
Stardust (zaterdag, 09 maart 2024 19:13)
Hartje
Jorrit (maandag, 11 maart 2024 09:34)
Wat een mooie tekst weer Madelon! Herkenbaar ook zoals je weet
Doorgaan....!
Liefs, Jorrit
Marco Derksen (maandag, 11 maart 2024 15:32)
Wat schreef je weer een geweldige blog! Je nam me even volledig mee in jouw wereld. Die van toen en die van nu. En ja, die van toen koesteren we. Vergeet niet daar toch regelmatig met veel plezier aan terug te denken. Het kajakken met de kids. Het strand in Zeeland. En ja, die traan, omdat het avontuur dat in jullie zit nu toch beperkt wordt, die begrijp ik zo. Thanks voor je blog, groeten aan Jerry!
Alexandra (vrijdag, 15 maart 2024 22:29)
Lieve Madelon,
Met dit blog maak je zo treffend duidelijk hoe je geregeld heen en weer geslingerd wordt tussen dierbare herinneringen uit je eerste leven en de confronterende beperkingen in je huidige tweede leven. Een rake term: levend verlies. Fijn dat een schrijver dit zo goed verwoord heeft en dat het jou (en mij, en waarschijnlijk vele anderen met jou) herkenning, troost en erkenning biedt. Je hebt zeker een punt dat hier veel meer aandacht voor zou moeten zijn in de zorg- en hulpverlening. Ik ga in ieder geval deze treffende twee woorden onthouden en er vanuit mijn praktijk meer bekendheid aan geven.
Hopelijk kun jij steeds iets meer ruimte voelen voor wat er niet verloren is gegaan en wat misschien zelfs verrijkend is in je huidige tweede leven�
Nettie Scihilp (vrijdag, 29 maart 2024 15:25)
Madelon wat geef je een goede inkijk in jouw oude en nieuwe leven. Dankjewel dat je dit deelt in deze blog. Als je de ander niet kunt begrijpen is de wereld koud als ijs( deze zin hoorde ik in het programma van de hersenstichting woensdagavond)
Jij zorgt met deze blog dat mensen zicht krijgen op het leven met een hersenaandoening.
Groetjes Nettie.
Tracy (dinsdag, 23 april 2024 04:51)
Lieve Madelon,
Ik lees dit in de auto, onder weg naar volgen bezoek naar andere voorgangers op Bali.
Voor mij hebt je gevoel en verdriet goed verwoord en beschreven. Ik kan het meevoelen en volgen. Dankjewel voor het delen. Je bent een sterke en positive vrouw. Heel beel Liefs Trees, groetjes uit Bali.