Na de zomer

Fotograferen is echt verankerd in mij, altijd al. Het verbaast mij wel dat ik anders ben gaan fotograferen sinds mijn hersenbloeding (CVA). Wat mij opvalt is dat ik er meer de tijd voor neem en dat ik er het geduld voor heb.

Soms volg ik bijvoorbeeld dezelfde plant wekenlang in al haar facetten en dat zie je terug in sommige fotocollages; het begin van de plant; van knop naar volle bloei tot uitgebloeide bloem of ik neem meerdere foto’s van dezelfde plant vanuit verschillende invalshoeken.

Deze andere, nieuwe benadering van fotograferen, heeft mij positief verrast en geeft mij veel voldoening.

Ik heb in deze zomer dus niet geschreven in mijn blog. Maar ik heb wel veel kunnen nadenken over verschillende blog onderwerpen. Gedachten en onderwerpen heb ik opgeschreven in mijn memoapp of in mijn houten notitieboekje. Snelle notities omdat ik te bang was om de woorden, gedachtenflitsen of ideeën te vergeten. Het zijn vaak onderwerpen die moeilijk zijn om te beschrijven maar tegelijk interessant en wezenlijke onderdelen van mijn huidige leven. Ik denk daarbij onder andere aan moeheid (fatigue)  die gepaard gaat met een CVA. Moeheid waarover iedereen wat te zeggen heeft maar wat niemand helemaal lijkt te begrijpen. Een ander onderwerp wat me deze zomer en daarvoor, ook heeft beziggehouden is het begrip “levend verlies”. Erkenning en benoeming van dit begrip kan erg ondersteunend zijn en vraagt daarom meer aandacht. Tenslotte ben ik verplicht aan mezelf maar ook aan dr. Zeegers, te schrijven over de operatie(s) die mijn voetstand en looptechniek hebben verbeterd.

De zomer is bijna aan het einde en het is het begin van een nieuwe reeks blog posts.