Lezen

“Één boek, misschien twee, lezen per jaar, dan mag je blij zijn als dat lukt.” Dit vertelde mij een logopediste in Klimmendaal revalidatiecentrum, waar ik 6 maanden verbleef na mijn hersenbloeding. En dat zeg je tegen mij, voor wie het lezen hetzelfde was als ademen. Ik hoorde haar aan, mijn blik werd glazig en het leek of ik in een gat werd getrokken naar een ander leven met nieuwe voorwaarden, een leven mèt een CVA. Die dag en erna hoorde ik steeds dat zinnetje opnieuw in mijn hoofd, als een kapotte plaat die steeds blijft hangen door wat vastzittend vuil: “één boek misschien twee, lezen per jaar, dan mag jij blij zijn als dat lukt.’’

Overal lagen boeken in mijn huis, misschien wel in iedere kamer. Mijn woonkamer heeft voor mij vanzelfsprekend een boekenkast met glazen deuren. Hierin staan mijn lievelingsboeken, een deel van mijn woordenboeken, etymologisch en synoniemen woordenboek, nieuwe boeken en natuurlijk mooie boeken. 

Ik kon niet slapen zonder eerst te lezen, een van de fijnste momenten op een dag. Heerlijk om je te verliezen in een verhaal en te ontspannen.

En door CVA verdwenen boeken uit beeld, waren niet meer vanzelfsprekend. Ik was het plezier in het lezen verloren. Ik was de blijdschap kwijt wanneer een van mijn favoriete schrijvers een nieuw boek had uitgegeven. 

Met schroom besloot ik dit verlies zo goed mogelijk te beschrijven bij Eva, mijn logopediste. Het is niet het technisch lezen, dat ging wel redelijk. Op mijn telefoon las ik wel via de app nieuws. Maar ik moet de route vinden naar het lezen in ontspanning, langer dan 5 minuten, niet te snel afgeleid. 

Ik begon in overleg met Eva met een boek van Monica Furlong, een Engelse jeugdschrijfster, maar ze schreef ook voor  volwassenen. Ze schreef de trilogie Juniper, Heksenkind en Colman. Ik las Heksenkind. Taalgebruik was helder en ik kon het verhaal makkelijk opnemen. Al gauw bleek dat ik het lezen langer kon volhouden, door de toegankelijkheid. 

Er waren ook hulpmiddelen die ik gebruikte: een noise cancelling (actieve ruisonderdrukking) koptelefoon en een wit kaartje dat ik onder de zin leg die ik lees en mee schuif, wat mij meer rust gaf en meer concentratie op de zinnen en dus op de betekenis. Ik probeerde iedere dag een stukje te lezen, maar er waren periodes dat ik niet aan lezen toe kwam. Volgens mij heeft dit proces wel 6 tot 8 maanden geduurd. 

Het plezier van het lezen in een boek heb ik me weer eigen gemaakt. Oh ja, ik lees nu “De vrouwen aan wie ik `s nachts denk” van Mia Kankimämi. Een aanrader!