Er zit een verhaal achter de naam van mijn blog Pica Pica. Om te beginnen komt de naam Pica Pica van het Latijnse woord voor ekster.
Wel vaker heb ik gehoord dat voor je gevoel, een bepaalde vogel bij je blijft als je het moeilijk hebt of je een dierbaar persoon hebt verloren. Een mooie en ook een bemoedigende gedachte.
Het gebeurde ook bij mij. Vanaf de dag dat ik vanuit het ziekenhuis weer naar buiten kon kijken vanuit m'n bed, ik was opgenomen wegens een zware hersenbloeding, zag ik vanuit het raam twee eksters, druk met van alles. Als de zon scheen zag je hun veren metalig groen blauw kleuren en natuurlijk het duidelijke zwart en wit van de ekster. Ze keken zo intelligent de wereld in en liepen zelfverzekerd over het grasveld alsof ze me iets wilden laten zien.
Na 3 weken verhuisde ik naar Klimmendaal revalidatiecentrum in Arnhem dat daar mooi verscholen ligt omringd door oude eiken en beuken. De eksters waren met mij “meegevlogen” en zag ik bijna
dagelijks in de bomen rondom.
En nu zie ik de eksters in mijn tuin, die hier voor m'n hersenbloeding echt niet zo vaak kwamen.
Je begrijpt dat ik het vaak voor ze opneem, want over het algemeen hebben ze een negatieve reputatie. Maar juist de ekster heeft een onverzadigbare nieuwsgierigheid, is intelligent en heeft een fascinerende leefwijze: ze leven onder andere de eerste 3 jaar van hun leven samen, letten op elkaar en helpen elkaar. En voor mij geven ze steun.
Reactie schrijven
Marco Derksen (dinsdag, 01 maart 2022 20:38)
Eksters, ik mag ze wel. Dageijks hier in de tuin en op het dak. Ook in mijn beleving zijn ze erg slim. En ze maken soms een hoop lawaai. Ik ook. Al wordt dat met het toenemen van leeftijd al duidelijk wat minder:-)
Keep on the good work. Ik wordt een trouwe volger:-)
Marco
Leonieke (woensdag, 02 maart 2022 13:10)
Door jouw verhaal ben ik anders naar eksters gaan kijken.
Mooi vond ik ze al met die metalige veren en lange staart. Maar toen ze mijn steenuiltje probeerden te verjagen vond ik ze even iets minder leuk. Wat kunnen ze schreeuwen! De Vlaamse gaaien zijn daar trouwens ook goed in. En natuurlijk hebben ze gelijk: die steenuil is natuurlijk gewoon een roofvogel.
Inmiddels zie ik eksters met andere ogen. Met jouw ogen. En dat bevalt me prima. Ze zijn mijn tuinschoffies en zorgen met hun brutale en zelfverzekerde gedrag voor veel theater in de tuin. Ze hippen, scharrelen, stelen de vogel-pindakaas en maken een hoop misbaar naar de kat die regelmatig mijn tuin aandoet. Ze zijn dapper, onverschrokken en grappig. Ik ben om: ze mogen blijven.